Senioren appartement verkopen en vervolgens zelfde huis huren.

[quote=tijger1 schreef op zondag 7 sep 2014, 19:27]voor de zekerheid nog even doorzeuren.

als u een geregistreerd partnerschap hebt zonder voorwaarden, is de woning gewoon voor de helft van u.

en dan krijgt ook geen kind u er uit.

gelukkig dat u daarvoor "veilig" bent.

ik wens u samen nog veel jaren toe in uw appartement.

dag tijger,
dank voor uw aardige woorden. dat deed me goed!!

wij hebben wel een geregistreerd partnerschap maar wel met voorwaarde.
dit is bij de notaris geregeld:
- ik ben geen erfgenaam;
- ik ben geen mede eigenaar van de woning;
- ik mag in de woning blijven tot mijn overlijden;
- ik mag geen ,na eerder overlijden van mijn man, geen andere relatie aangaan;
- ik mag geen inwoning van b.v. een van mijn kleinkinderen
- ik moet de kosten van het onderhoud betalen + servicekosten
- ik moet de woning goed onderhouden, dit komen de kinderen van mijn man elk half jaar controleren;
- ik draag bij voor de helft van de kosten van levensonderhoud voor mijn man en mij;
- ik betaal de helft, nodig voor de inrichting van de woning
- ik betaal de helft van alles dat nog aangeschaft zal worden in de toekomst;
- ik moet de woning verlaten als ik zou moeten worden opgenomen in b.v. een verpleegtehuis;
- ik moet de woning verlaten als ik tekenen van dementie ga vertonen.

nou, heel een waslijst he?
en dan te bedenken dat ik vanaf mijn 29 jaar alleen ben geweest. twee kinderen heb opgevoed, een baan heb gehad, waarbij ik ook nog ging studeren, en een leuk eigen huis bij elkaar had gespaard, tot de hypotheekrente van de jaren 80 mij "nekte". i
ik moest huis verkopen zonder winst en gaan huren in de vrije sector.
na bijna 4 jaar met de kinderen van hot naar her te zijn verhuisd, kreeg ik eindelijk een uitgewoond flatje. daar weer paleisje van gemaakt en na aantal jaren weer een leuk appartement voor mijzelf gehuurd, toen de kinderen de deur uit waren. een leuke baan en een leuk appartement.
toen mijn partner ontmoet met 53 jaar en blijven werken tot mijn 64e jaar. wij bleven een latrelatie houden tot mijn partner heel ziek werd.
nou toen begon het gedonder. zijn kinderen werden van vrienden die voorheen blij met mij waren, mijn vijanden.
ik had al mijn huurappartement opgezegd toen zij met advocaten op de proppen kwamen.
zij eisten geld en er bleek in het testament van mijn man en diens overleden vrouw een clausule te zijn opgenomen dat als hun vader een nieuwe relatie aanging en ging samenwonen, zij hun erfdeel uit zijn woning direct konden opeisen. ik wist niets van dat testament.

ik kon niet meer terug, want ik had op dat moment al geen huis meer. mijn man had zijn woning binnen een week verkocht (ja, ja, en dat in 2010!) en alles ging heel snel.
maar ik heb na een leven van zelf de "touwtjes in handen" te hebben gehad, vanaf dat we in het appartement wonen niet het gevoel dat het mijn thuis is. heel jammer.
ik heb het helemaal alleen opgeknapt; alles geschilderd, gekit. boekenkasten getimmerd enz. enz..
mijn mooie inboedel is mee gegaan, maar ook dat heb ik moeten delen.

ik zorg elke dag voor alles. mijn partner is een heel lieve man, maar in zijn leven niet bepaald geëmancipeerd geweest.....hij weet na jaren nog niet waar iets in huis staat enz.
als ik alles van te voren had geweten............ik zou mijn man nooit in de steek laten. we zijn aan elkaar "veroordeeld" maar we passen heel goed bij elkaar.
maar ik voel me een gevangene van zijn familie!!

bezint eer gij begint he?
hartelijke groet
sonja en nogmaals uw woorden deden mij goed!