Spoed hulp bij rechtzaak; 8 jaar afwijzing wajong uwv

Ik ben een 38 jarige vrouw uit noord nederland en ik zit in een heel langslepende en ingewikkelde kwestie verwikkeld met het uwv. ik heb mij destijds onwetend en groen als gras de slangenkuil ingedonderd en ben nu bijna 8 jaar verder en totaal murv en gedesillusioneerd.

het zit zo: ik heb een dossier liggen, die na zoveel jaar eindelijk compleet is, vanaf dat ik dertien jaar ben. de rode draad is eigenlijk vrij simpel. er is vanaf toen al sprake van vermoedelijke persoonlijkheids problemen, zoals borderline, maar omdat ik nog te jong was destijds, hebben ze geen keiharde diagnoses kunnen en mogen stellen. door de jaren heen bleef deze stelling terug komen en steeds zekerder. er kwamen stellingen bij zoals adhd, paniekstoornis, ocd, depressies, post traumatisch stress, en ga zo maar door. het ene dossier had de focus op het een, het andere weer op het andere. en dan moet je je voorstellen dat ik een enorme antipathie had tegen alles wat hulpverlening of psychiatrie heette. met name, of vooral wellicht, door de houding van mijn ouders die hun handen vol hadden aan een broer met adhd, die overigens wel officieel gediagnosticeerd werd van jongs af aan ( verschilletje van sekse welke destijds nog niet zo uitgekristalliseerd was als vandaag de dag) en daarbij een poos uit huis geplaatst is. hun gevecht en hun tafel gesprekken hebben mij gevormd en mij doen besluiten heel ver van deze poppenkast vandaan te blijven. onwillekeurig hebben mijn ouders hiermee mijn kans op eerlijke behandeling soort van richting gegeven.

enfin, ik was een moeilijke puber, om het maar zo te stellen. ik zocht elke denkbare grens op, ging met groen, blauw en roze haar het leven door, en zette me zo veel mogelijk af tegen alles waar maar tegen af te zetten viel. ik liet me volpiercen en tattooëren en zou mijn eigen plan wel trekken. ik was een getraumatiseerd meisje. ik was misbruikt op mijn tiende, en elfde, en mijn pubertijd stond bol van verkeerde vriendjes, misbruik, drugs, seks, rock en roll en spijbelen. en als iemand voorzichtig opperde dat ik wellicht eens in therapie zou moeten of met iemand zou kunnen gaan praten, dan stond ik per direct op mijn achterste poten. maar ik werd steeds ongelukkiger, en waar mijn leeftijdsgenootjes door gingen leren, bleef ik achter. de grote mond die me altijd overal leek te brengen, begon mij ongeluk en verdriet te bezorgen. ik bleef zitten, en nog eens en ik zakte in een diepe depressie en deed mijn eerste suïcide poging. er werd hulpverlening opgestart, gesprekken gevoerd met school, overplaatsing,medicijnen, maar het mocht niets baten. ik was een puber en overspannen luidde het verdict. later bleek uit een psychologisch onderzoek dat ik hoogbegaafd ben, maar dit is nooit erkend dan wel opgepakt door zowel mijn ouders niet als de school niet. ik zakte van het atheneum af naar de mavo en bleef onderweg nog een paar keer zitten en haalde zonder naar school te zijn geweest met het schaamrood op mijn kaken mijn mavo diploma. ik ging uit huis, probeerde de havo nog een keer, maar toen bleek ik zwanger. en daarna werd niks meer zoals het was. was mijn leven eerst een ongeorganiseerd zootje? het kwam er nu echt op aan. geen drugs, geen drank, een huisje regelen, zorgen dat er centen kwamen, en die foute relatie maar eens voor eens en voor altijd een halt toe roepen. het was een proces, maar het moederschap haalde het beste in mij naar boven. mijn dochter werd mijn reden om elke morgen op te staan, en ik kreeg weer een doel