Waarom geen eigen bijdrage WMO?

Waarom accepteren we niet dat per gemeente verschillende bedragen worden vergoed via de WMO? Is dat geen kwestie van wennen?
Mijn man en ik zijn allebei chronisch ziek. Hij nog erger dan ik. Pas nu realiseren we ons hoe onnoemelijk veel extra kleine uitgaven er nodig zijn gedurende een week, door die ziekten. En dan zijn er daarnaast de grote uitgaven. We onderschrijven dat helemaal, dat chronisch ziek zijn een erg kostbare manier van leven is.
Maar het maakt wel uit in welke gemeente je woont. AIs jouw gemeente arm is , dan zal de WMO zuiniger worden uitgevoerd dan in het rijke dorp waar je zusje woont. Waarom is dat gemeen? Kassa suggereert dat wel.
Maar als je ook nog wilt dat in jouw woonplaats het vuil wordt opgehaald, dat de riolering werkt en de wegen struikelvrij gehouden worden, en je wilt toch in die arme gemeente blijven wonen, dan heb je geen keus.
En dat bedoel ik met wennen.
We hadden een systeem van vergoedingen waarbij aan iedereen, door de rijksoverheid. evenveel werd gegeven.
Als je dat had willen laten bestaan, dan had je destijds een ander kabinet moeten kiezen.
Nu worden de beslissingen niet meer veraf centraal voor het hele land genomen, maar gezellig dichtbij in de eigen gemeente.
Dat kan zelfs in armlastige gemeenten een voordeel zijn, zolang ze welwillend zijn. En anders heb je pech als jouw woonplaats te weinig geld heeft.
Wat ik niet begrijp, is dat gezeur dat werkelijk alles wat met een handicap of chronische ziekte heeft te maken, door de gemeenschap moet worden vergoed.
Bijvoorbeeld: ik kan beter fietsen dan lopen. Als ik een andere fiets kan aanschaffen en daar kennelijk het geld voor heb, waarom moet de gemeente dan mijn rollator vergoeden?
Waarom moeten al mijn reiskosten als "chronische" goedkoper, terwijl mijn kennisje dat in de bijstand zit en gezien haar leeftijd daar wel nooit meer uit zal komen - dus net zo'n chronische situatie als bij mij - daar geen recht op heeft. Terwijl ook bij haar de "eenzaamheid door gebrek aan mobiliteit" dreigt?
Ik vind het een heel goed idee als gekeken gaat worden naar het besteedbaar inkomen - mits dat niet teveel ambtelijke mankracht kost die ten koste zou gaan van daadwerkelijke steun.
Maar dan wel na een maatschappelijke discussie.Waarom ego's sparen van mensen die vrijwel alles zelf kunnen financieren, maar die er een eer in stellen de kinderen een substantieel bedrag na te laten?
Waarom mag dat kapitaal niet "opgegeten" worden?
Waarom zou je niet 40% van je besteedbaar inkomen aan zorg mogen besteden? Naast 25% aan woonlasten, blijft er dan toch genoeg te eten en te kleden over bij al die mensen die voor een eigen bijdrage in aanmerking komen? Dat is geen luxe, nee. Maar waarom moet mijn belastingbetalende buurvrouw meebetalen aan mijn extraatjes? Zij betaalt al aan mijn zorg en aan de vuilophaal etc. Waarom nog meer?
Ja, ik betaal zo,n eigen bijdrage.
Niet leuk. Of eigenlijk kun je wel janken.
Want je weet meteen wat er dan allemaal niet meer kan.
Maar als je jezelf onder handen neemt, focus je daarna op wat er gelukkig allemaal nog wel gebeurt in dit land.
En op het feit dat de gemeente dichterbij zit dan een landelijk orgaan, en dat je dus kunt gaan praten en uitleggen. Grote kans dat ze nog luisteren ook.
Maar ik blijf erbij dat het gewoner moet worden dat je niet meer elke uitgave vergoed krijgt omdat je anders je kleinzoontje geen loopfietsje cadeau kunt doen