Maar helaas, het leven als alleenstaande tienermoeder zonder opleiding en met een uitkering is geen fairytale, was het leven maar zo'n feest. Ik was ontzettend eenzaam en probeerde uit man en macht die cirkel te doorbreken, maar ik was te jong, te onervaren en te beschadigd. De relatie met mijn ouders hing aan een zijden draadje en in feite stond ik er helemaal alleen voor. Niemand die mij ooit had ingelicht over het bestaan van zoiets als een wajong, if only i knew then what i know now. Want dan had mijn leven er heel anders uitgezien, zoveel is wel duidelijk. Want ik sappelde door, probeerde hier en daar wat opleidingen, en omdat ik redelijk intelligent ben en vrij goed kan lullen, begon ik altijd met een vliegende start en was ik veelbelovend. Maar dat duurde nooit meer dan een paar dagen, met geluk een paar weken, en dan was de rek er alweer uit. Ik had zo nu en dan nog eens therapie. Soms bij een maatschappelijk werkster omdat dat laagdrempeliger was, soms bij een officiele therapeut, soms sprak ik alleen op regelmatige basis met mijn huisarts, maar er kwam nooit iets echts van de grond. Met name, en dat realiseer ik mij nu, omdat mijn intelligentie mij enorm in de weg zat en ik altijd gewend was alles weg te beredeneren. Bovendien had ik een vader die in het vak zat en mij altijd met de dsm om de oren wapperde en een broer die pas écht wat mankeerde, dus ik was gewoon 'lastig'. En zo heb ik me dan ook gedragen én gevoeld al die jaren. Een lastig kind, lastige puber, en lastige volwassene. Dat ik ziek was, dat wilde er niet in. Er waren ook niet veel mensen die dat a durfde te opperen, of b die met mij een dusdanige band hadden dat ik dat ook daadwerkelijk aan wilde nemen.. Ik was eigenwijs genoeg, en had bovendien met alles en iedereen kortstondige en oppervlakkige relaties. Uit zelfbescherming, en uit onmacht. Ik had mijn kind, en dat was de regen van mijn bestaan. En toen ontmoette ik mijn huidige man. Om dit verhaal even samen te vatten, hij is een stuk ouder, was bijna zijn wilde haren kwijt toen hij mij leerde kennen, en begon zijn carrière in de zomer van onze liefde. En ik stond erbij en keek ernaar. We wilden onze liefde bekronen met nog een kindje, en dochter nummer twee volgde. En toen kwam er een enorm lijk uit de kast. Meneer bleek een faillissement te verzwijgen tegenover mij uit schaamte maar kon er niet langer omheen. We lazerden als jong gezin de schuldhulpverlening in en sappelden zo jaren door. We kregen zelfs een derde kind in alle financiële ellende. Ik probeerde wat te werken, soms een opleiding voor een blauwe maandag, maar het mocht allemaal geen naam hebben. Ik was intelligent, kwam als een vrouw van de wereld over. Lekker eigen gereid, tikje excentriek wellicht, maar zat ondertussen al jaren eenzaam thuis en bepaald niet uit vrije wil. Ik probeerde wat, integreerde bij de thuismama club, maar werd daar gillend gek. Ik werd dan maar hulp moeder op school, ook de hel op aarde. Ik was niet vrijwillig huisvrouw, het was mijn lot verdorie, ik wilde zo graag werken, dat ik alles probeerde, ik heb een cv van hier tot aan de maan en weer terug, en op mijn dieptepunt jokte ik gewoon elke morgen als ik mijn kinderen wegbracht, dat ik naar mijn werk ging. Ik nam een omweg en reed dan weer terug naar huis, waar ik me de ogen uit mijn kop jankte. Onderwijl zocht ik hulp, ging eens kletsen en brak het weer af. Ik bleek niet alleen persoonlijkheids problemen te hebben, maar ook adhd vermoedelijk, dystiem te zijn ( chronische depressies) en post traumatische stress. Ik kreeg paniek aanvallen en werd steeds angstiger in grote groepen, iets wat ik normaliter nooit had. Ik was altijd de gangmaker, de party animal, maar hoe ouder ik werd hoe banger en minder sociaal ook. Ik trok mij terug en dompelde mij onder in de wereld die het world wide web heet. Ik trof daar een voor mij totaal onbekende wereld en bleek in staat daar wel degelijk iets in de melk te brokkelen. Maar ik kreeg ook toegang tot steeds meer info, en ben zo mijn eigen problematiek in kaart gaan stellen. Met deze opgedane kennis ben ik hulp gaan zoeken en ik kwam in de molen. Er werden officiële diagnoses gesteld. Er zou een plan de campagne komen, het leven kreeg weer wat kleur, ik begon er een gat in te zien, en toen...kreeg een van mijn kinderen kanker en sodemieterde het hele kaartenhuis weer in elkaar. Ik had verdorie nét een aanvraag voor wajong gedaan. Begin 2007, en amper een paar dagen later zaten wij met ons kind in een rollercoaster die je je ergste vijand nog niet toewenst. In al deze consternatie, wij waren in de hevige veronderstelling dat ons kind dood zou gaan, kreeg ik een uitnodiging van de uwv arts. Ik weet nog dat ik als een kip zonder kop heen ben gegaan, totaal onvoorbereid, zonder iemand naast mij, geheel in de stijgers, want toen dacht ik nog dat het belangrijk was er goed uit te zien. Maar van het gesprek inhoudelijk weet ik nagenoeg niets meer. Ik was bezig met overleven. Niet met mijn beste beentje voor zetten tegenover een uwv arts die zou gaan over wel of niet een wajong uitkering. Ik dacht dat het belangrijk was zo goed mogelijk over te komen en vooral niet als een depressivo daar gaan lopen bleren. Ik was immers sterk. Toch? Nou dit zou me zuur komen te staan. Het hele gegeven: kind met kanker, is nergens in mee genomen. Ik was voor minder dan 25% arbeidsongeschikt en kon wel prikkelarm werk aan zoals bijv lopende band werk, of iets als heftruc chauffeur ( dat ik geen rijbewijs had en heb bleek er duidelijk niet toe te doen). Ik kreeg een x aantal weken nadien de afwijzing, maar ik weet niets meer van de periode daarna. Mijn kind lag te vechten voor haar leven, ik had nog twee kinderen die mijn aandacht nodig hadden, ik sliep amper, at niet, woog nog maar 45 kilo en was meer dood dan levend. Het hele uwv speelde geen enkele rol meer in mijn bestaan. En ik kan mij dan ook niet heugen dat ik ben gewezen op de mogelijkheid om in bezwaar te gaan en het kwam ook simpelweg niet in mijn eigen brein op. Na twee jaar was mijn kind klaar met kuren en brak er een nieuwe, onzekere periode aan. Ik viel enorm in een gat omdat wij natuurlijk twee jaar geleefd werden. Ik dacht dat meteen werken dat gat op zou vullen, maar hoewel ik ergens een baantje vond, want dat lukte me dan wel meestal weer, mij ergens inlullen is het probleem vaak niet, bleek ik na een paar weken totaal naar de kloten te zijn. Maar omdat het nog in mn proeftijd was, had ik nergens recht op en zo stond ik weer met lege handen. Ik zocht hulp en deed een nieuwe aanvraag voor wajong. Deze werd zonder inzage van mijn dossier meteen afgewezen. Ik was werderom murv, maar probeerde er vrede mee te hebben, en zocht baan na baan en het liep allemaal op niets uit. Tot ik dacht dan maar voor mezelf te beginnen. Ik heb dit een jaar met verlies geprobeerd en belandde toen weer in in therapie en ging aan de antidepressiva. Ik had het allemaal nog lang niet verwerkt en had enorme last van angst aanvallen. Het ging van kwaad tot erger. Ik werkte ergens een blauwe maandag en voor einde proeftijd was ik of zelf vertrokken of eruit gebonjourd. Nooit recht op ww, nooit recht op ziektewet, niks, nada.
Ik deed volgens mij een tijd later weer een aanvraag. Ik weet niet precies hoeveel ik er heb gedaan, maar ik werd wel steeds nijdiger, want ik leerde hoe langer hoe meer en kreeg oa mijn dossier in handen, en realiseerde mij: wel verdomme, wat is hier voor amateuristisch pruts werk geleverd. Ik dook het internet op, ging op nieuw in therapie en leerde mensen kennen, zelfs vriendinnen van wie ik het niet wist, die afgekeurd waren. Velen met minderen diagnoses dan ik. Als ik dit opperde bij de uwv arts ( ARTS he, geen psychiater, toch net ff een andere tak van sport maar owee als je daar iets van zegt) dan wist ik niet het hele verhaal ( stokpaardje) en stond elk geval op zichzelf, en moest ik me daar vooral niet mee bemoeien. Ze vonden me maar vervelend geloof ik. Ik had nergens recht op, geen werk, geen uiterking, dus ik solliciteerde me een slag in de rondte. Ik kon tijdelijk ah werk in de thuiszorg. Prima. Paar uurtjes per week, bij ouderen in de wijk. Dat zou ik nog wel trekken. En als een wonder maakte ik het halve jaar vol en had ik voor het eerst in mijn leven recht op ww ( ik was nota bene 37!!) en kon na die 12 weken via het uwv de ziekewet in. Want met mij ging het steeds slechter en slechter. Ik leefde op de oxazepam, de relatie met mijn ouders was afschuwelijk, er was een breuk in de familie en ik stond er, zonder in detail te treden ivm privacy, totaal alleen voor. Ik deed opnieuw een aanvraag, dit jaar, en toen is het pas echt geëscaleerd. Ik ben woedend geworden dat ik wederom een afwijzing kreeg zonder dat ze mijn dossier hadden gelezen terwijl er sprake was van nieuwe omstandigheden ( jawel ik heb ook mijn huiswerk gedaan) ik was weer in therapie, her diagnostiek en heb ze mijn hele dossier toegestuurd. En eindelijk kreeg ik te horen dat ik in beroep kon gaan, en eindelijk zouden ze mijn dossier opnieuw gaan beoordelen. Maar omdat mijn eerste aanvraag een afwijzing werd, hebben ze die als lijdraad genomen en zijn ze van mening dat omdat ik toen nooit in beroep ben gegaan, ik geen poot heb om op te staan. Dat mijn kind ten tijden van de eerste aanvraag kanker had, nemen ze dan maar aan, maar mag in geen geval een excuus heten. Terwijl verdikkeme een aantal mede ouders die we hebben leren kennen vanuit het umcg hele fijne meedenkende arten hebben getroffen bij het uwv die hen alle medewerking hebben verleend en vrijstelling van bepaalde plichten hebben gegeven. In mijn geval krijg ik een harteloze, ijskoude man tegenover me, die maar moet aannemen dat het zo was. Bewijs van opname, ic toestanden, chemo therapie, bijwerkingen of foto's van mijn kind in coma wilde hij niet zien. De lul.
Hij 'moest het maar aanmemen' waar haalde deze klootviool het lef vandaan zeg.
Hij vond eveneens in de hoorzitting die volgde na mijn bezwaar, dat hij toch echt mijn vrijwillige thuisblijfmoederschap niet middels een wajong zou gaan lopen bekostigen. Ik werd razend. Hij zat mij uit de tent te lokken en kreeg me precies waar hij me hebben wilde. Zolang ik besloot om ten tijde van mijn borderline toch drie kinderen te nemen, kon ik ook wel werken. Want waarom in godsnaam drie kinderen met mijn gesteldheid. Hij zei nog net niks over verplichte sterilisatie.
In mijn eind verdict staat ook: mevrouw kan het huishouden doen en voor haar kinderen zorgen, dus wij zien geen noodzaak om deze keuze te ondersteunen middels een wajong. Er is mogelijkheid voor mevrouw om prikkelarm voorspelbaar passend werk te vinden, die bij mogelijkheden van mevrouw passen.
Daarmee is het cased closed.
Ze beamen dat er sprake is van problematiek die er al was voor mijn achtiende, er is een duidelijk dossier, er zijn diagnoses. Maar de arts vind dat ik maar gewoon moet werken. Want ik heb kinderen. En dus kan ik werken. Zo staat het er echt.
Ik heb meteen een vervroegde aanvraag wia gedaan. Door notabene dezelfde persoon afgewezen met als stelling: je hebt al tig wajong aanvragen gedaan die zijn afgewezen en dan probeer je het nu op deze manier, nee nee en nog eens nee.
Dus ik sta erbij en kijk ernaar. Ik krijg momenteel 350 euro van het uwv als ziektewet uitkering gebaseerd op mijn nul uren in de thuiszorg, en over n jaar is dat recht verspeeld. Ik begin volgende maand met deeltijd therapie, maar kan deze niet afmaken omdat ik dan geen centen meer krijg en dat heeft dusdanig verre consequenties dat we dan ons huis gedwongen moeten verkopen. we redden het nu amper, zonder mijn kleine beetje inkomen zouden we niet eens kunnen eten. Als dat wegvalt is er niets meer. Geen reserve, geen niks. En het gaat me niet per definitie om het geld an sich.. ik ben niet al bijna 8 jaar hiermee bezig voor de fun. Ik wil krijgen wat me toekomt. Ik heb verdorie een beste diagnose, wat heet, wel meerdere. Er zijn volkstammen zoals ik die wel die erkenning vanuit het uwv hebben gekregen en ik sta met lege handen. Dat maakt machteloos en heel erg boos. Ik heb nog een week, ivm vakantie waren wij weg, en in die week mag ik een rechtzaak voorbereiden. Ik smeek jullie nog net niet om mij te helpen, om mee te denken en om mij eventueel tips te geven om dit te bewerkstelligen. Ik heb geen geld voor een jurist, maar wellicht zijn er andere mogelijkheden. Helaas komen we niet in aanmerking voor een pro deo advocaat daar mijn man op papier te veel inkomen heeft. Dank voor het willen lezen en hopelijk volgen hier spoeding goede tips and trics. Met vr groeten Maria

Paste niet in 1 venster, deel twee staat hierboven. Vr gr Maria

Ik kan mij werkelijk niet voorstellen dat iemand van 38 jaar nog voor het eerst Wajong gaat krijgen.


De rest van uw verhaal en problematiek lijkt mij niet erg geschikt voor dit forum.

Het ligt in uw ogen ook wel aan alle anderen. Al uw gezoek op internet lijkt met niet bevorderlijk voor uw aandoeningen. En ja, ook nog hoogbegaafd.

Uw man teveel inkomen op papier? Zoveel problemen maar wel drie kinderen? Zieke kinderen zijn verschrikkelijk, maar geen reden om aan de ouders een uitkering te geven.

En als u als tiener uw eerste kind kreeg, is die nu al volwassen.

Er zijn zoveel mensen met weinig inkomen en hebben problemen met hun hypotheek, daar draait het UWV ook niet voor op.

Nog even een laatste toevoeging. In mijn therapie groep is 90% volledig afgekeurd. We hebben allemaal ongeveer dezelfde diagnose. Niemand, incl de therapeuten, snappen niet waarom het bij mij zo'n langslepende, belachelijke kwestie is. Terwijl het bij anderen kat in t bakkie was. Werkt het tegen me dat ik mijn eigen pleidooi doe, een iq heb van 140 of omdat ik de mensen van een weerwoord voorzie? Zeg het maar. Ik ben iig niet van de vriendjespolitiek, ik vind dat regels regels zijn, altijd en overal en voor iedereen.

Het gaat om het grote plaatje. En de eerste aanvraag is 8 jaar geleden gedaan. Waarom? Omdat ik toen pas van het bestaan af wist. En ik mijzelf bovendien jaren heb verzet tegen een beperking of diagnose. Ik hoopte gelijkgestemden of ervaringsdeskundigen te vinden op dit gebied. Het hebben van een ziek kind is geen reden van afwijzing, maar reden om te begrijpen waarom ik destijds niet in beroep ben gegaan, dat bedoel ik.

Als u een ziektewet uitkering heeft dan heeft u ook gewerkt, u kon dus voor een deel in uw eigen inkomen voorzien. De wajong is gewoonweg niet bedoeld voor mensen die hun eigen situatie creëren, m.i. komt u niet voor een wajong in aanmerking want u heeft zelf meegewerkt aan uw huidige situatie.

Hallo mariaa, zoek elders hulp. Dit forum is niet geschikt voor uw problemen. U schiet helemaal niets op met meningen van anderen. Integendeel zelfs.
Sterkte.

Echt? Hoe bedoeld u dit? Ik heb noodgedwongen altijd moeten werken, elke keer met opname en een suïcide atemt als gevolg. Omdat ik nooit ergens recht op had.
Hoezo zijn mijn diagnoses en mijn misbruik mijn eigen 'schuld'? Of is de post traumatisch stress nav de kanker van mijn kind zelf veroorzaakt. Ik snap hem ff niet hoor.

Waarom zou dit dan niet gelden voor anderen die wel een wajong of wao of wia hebben met dezelfde stempel, of maar 1 vd stempels die ik heb for that mather.
Ik heb, om even extra aan te stippen, nooit in mijn eigen onderhoud kunnen voorzien, en op mijn 38ste voor het eerst 12 weken recht op ww heeft me wel n opname en zelfmoord poging gekost, dus tja....tel maar uit. Lijkt me geen gezonde en normale werk situatie. Maar daarin kunnen wij natuurlijk van mening verschillen.

Dank voor je reactie gerboe, ik dacht juist dat dit het geschikte forum ervoor was. Wat raadt u mij aan?

Ik snap u ook niet want u wil iets waar u geen recht op heeft hoe triest uw levensverhaal ook is. Het enigste waar u voor in aanmerking komt een wia uitkering na 2 jaar ziekte wet. Maar of u werkelijk arbeidsongeschikt bent durf ik te betwijfelen want u bent en blijft verantwoordelijk voor uw eigen privé situatie zoals iedereen dat is.